Κυρίες και Κύριοι Συνάδελφοι,
Συζητούμε σήμερα το νέο «Αριστερό» Μνημόνιο. Το 3ο Μνημόνιο, που φέρει αποκλειστικά τη σφραγίδα της Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ. Ένα εξαιρετικά επώδυνο Μνημόνιο, το οποίο οφείλεται στις ιδεοληψίες, στους λανθασμένους χειρισμούς, στους ανερμάτιστους τακτικισμούς της σημερινής Κυβέρνησης.
Ισχυρίζεται η Κυβέρνηση ότι η σύναψη του νέου δανείου είναι εθνική επιτυχία. Αυτό δεν είναι αληθές. Οι χειρισμοί της Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ άλλαξαν ριζικά τα δεδομένα, με αποτέλεσμα να καθίσταται, πλέον, αναγκαία μια νέα μεγάλη χρηματοδότηση. Και αυτή η ανάγκη οφείλεται:
1ον. Στην επιστροφή της οικονομίας στην ύφεση.
Μέσα σε 6 μήνες, μόνο για το 2015, η πρόβλεψη για ισχυρή ανάπτυξη άνω του 2,5%, μετατράπηκε σε εκτίμηση για βαθιά ύφεση άνω του 2%. Και η ύφεση θα συνεχιστεί και το 2016. Επιβάρυνση; περίπου 11 δισ. ευρώ μόνο για το 2015.
2ον. Στην επιστροφή στα σχεδόν μηδενικά πρωτογενή πλεονάσματα, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται μεγαλύτερες δανειακές ανάγκες για τα επόμενα χρόνια και να αποδυναμώνεται η προοπτική βιωσιμότητας του χρέους. Επιβάρυνση; περίπου 8 δισ. ευρώ μόνο για το 2015.
3ον. Στην απροθυμία της Κυβέρνησης να προχωρήσει στην υλοποίηση διαρθρωτικών αλλαγών και αποκρατικοποιήσεων. Επιβάρυνση; περίπου 10 δισ. ευρώ για την επόμενη τριετία.
4ον. Στην αύξηση των ληξιπρόθεσμων υποχρεώσεων του Δημοσίου προς τον ιδιωτικό τομέα, με αποτέλεσμα η αποπληρωμή τους να απαιτεί νέο δανεισμό. Επιβάρυνση; περίπου 5 δισ. ευρώ μόνο για το 2015.
5ον. Στο «σκούπισμα» των ταμειακών διαθεσίμων των φορέων της Γενικής Κυβέρνησης, με αποτέλεσμα, για να αποκατασταθεί ένα μέρος των αποθεματικών και για να επιστραφεί ένα μέρος των ταμειακών διαθεσίμων, να απαιτείται επιπλέον δανεισμός. Επιβάρυνση; περίπου 7 δισ. ευρώ για την επόμενη τριετία.
6ον. Στην ανάγκη νέας ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών. Επιβάρυνση; μέχρι 25 δισ. ευρώ.
Όλα αυτά, και πολλά ακόμη, φέρουν τη σφραγίδα της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ.
Ας θυμηθούμε όμως λίγο και τους μύθους και τις ψευδαισθήσεις που τα Κόμματα που στηρίζουν την Κυβέρνηση καλλιεργούσαν επί μακρόν, και ας δούμε, σήμερα, την κατάρρευσή τους:
- Υποστήριζαν, ότι «δεν συζητάνε 3ο Μνημόνιο» και ότι «καταλαβαίνουν ότι υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις που ονειρεύονται την επιστροφή στο Μνημόνιο, αλλά θα συνεχίσουμε να τις απογοητεύουμε». Αντιλαμβάνομαι τη θέση τους σήμερα…
- Υποστήριζαν ότι μέσω της ανακεφαλαιοποίησης, χαρίζονταν χρήματα στους τραπεζίτες. Και υπόσχονταν κρατικοποίηση τραπεζών. Σήμερα, αντιλαμβάνονται ότι η ανακεφαλαιοποίηση είναι αναγκαία για να διασφαλιστούν οι καταθέσεις των πολιτών. Ενώ δεσμεύονται στο Μνημόνιο, και ορθώς, να μην παρεμβαίνουν στη διαχείριση και τη λήψη αποφάσεων των τραπεζών.
- Υποστήριζαν ότι το χρέος είναι επονείδιστο και πρέπει να «κουρευτεί». Στο Μνημόνιο δεν υπάρχει η παραμικρή αναφορά στην ανάγκη βελτίωσης της βιωσιμότητας του χρέους μέσω των απαραίτητων Eυρωπαϊκών πρωτοβουλιών. Μόνο στο πως, εμείς, με ίδιες δυνάμεις, μέσω του νέου Ταμείου, θα μειώσουμε το χρέος.
- Υποστήριζαν ότι θα «γκρεμίσουν» τις εργαλειοθήκες του ΟΟΣΑ. Σήμερα, στο Μνημόνιο, δεσμεύονται να τις ολοκληρώσουν και να «χτίσουν» κι άλλες.
- Υποστήριζαν ότι δεν θα περικόψουν συντάξεις. Σήμερα, στο Μνημόνιο, αποδέχονται ότι «οι συνταξιοδοτικές μεταρρυθμίσεις του 2010 και του 2012 βελτιώνουν τη διατηρησιμότητα του συνταξιοδοτικού συστήματος». Δεσμεύονται για επιπλέον εξοικονομήσεις και για τη σύνδεση εισφορών με παροχές. Ενώ έχουν ήδη περικόψει τις κύριες και επικουρικές συντάξεις, μέσω της αύξησης των εισφορών υγείας.
- Πανηγύριζαν για την ιδιοκτησία του Προγράμματος. Πρόσφατα την «ξόρκιζαν». Σήμερα, όπως γράφει – επί λέξη – το κείμενο, «ενστερνίζονται το Μνημόνιο».
- Υποστήριζαν ότι δεν χρειάζεται να διαβουλευτούν με τους θεσμούς. Και πανηγύριζαν για μονομερείς δράσεις. Σήμερα, στο Μνημόνιο, δεσμεύονται να πάρουν πίσω πολλές από αυτές: στο φορολογικό, στο συνταξιοδοτικό, στα εργασιακά, στην υγεία (Ν. 4321, 4328, 4331, 4332, 4334 του 2015).
Τα ψέματα έχουν κοντά ποδάρια. Τα παίγνια τελείωσαν.
Η Κυβέρνηση οφείλει, εκεί που η ίδια έφτασε τα πράγματα, έχοντας την ιδιοκτησία του 1ου «αριστερού» Μνημονίου, να το εφαρμόσει, σε όλες τις πτυχές του. Παράλληλα, να βελτιώσει εσφαλμένες ρυθμίσεις που «στραγγαλίζουν» μέσω της υπερβολικής φορολόγησης τον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας. Όπως ξεκίνησε να γίνεται το 2014, με στοχευμένες φορολογικές ελαφρύνσεις. Αποφεύγοντας παράλληλα ενέργειες διόγκωσης του κράτους. Και φυσικά εμπλουτίζοντας τη συμφωνία με αντισταθμιστικές, αναπτυξιακές πολιτικές. Όπως είναι η εμπροσθοβαρής αξιοποίηση των Ευρωπαϊκών πόρων που εξασφάλισε η προηγούμενη Κυβέρνηση, ύψους 35 δισ. ευρώ, για την προγραμματική περίοδο 2014-2020.
