Άρθρο στην τριμηνιαία έκδοση του Οικονομικού Επιμελητηρίου της Ελλάδας, “Οικονομικά Χρονικά” – “Προβλήματα και κίνδυνοι λόγω καθυστέρησης στο κλείσιμο της αξιολόγησης”
Για ακόμη μία φορά βρισκόμαστε στο ίδιο έργο θεατές.
Παρακολουθούμε την ολοκλήρωση της αξιολόγησης να σέρνεται, την εκκρεμότητα να παρατείνεται και την αβεβαιότητα και την ανασφάλεια για την επόμενη ημέρα να διογκώνονται.
Ταυτόχρονα, ρευστότητα στερείται από την πραγματική οικονομία, ενώ η ένταξη στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης αναβάλλεται και η συζήτηση για τις ουσιαστικές παρεμβάσεις ενίσχυσης της βιωσιμότητας του χρέους μετατίθεται.
Υπενθυμίζεται ότι η αξιολόγηση, με βάση το 3ο Μνημόνιο, θα έπρεπε να είχε κλείσει πριν από ένα χρόνο, τον Φεβρουάριο του 2016, ενώ με βάση τις διαβεβαιώσεις του Πρωθυπουργού πριν το Eurogroup της 5ης Δεκεμβρίου 2016.
Βρισκόμαστε ήδη στον Απρίλιο του 2017, τα όρια έχουν προ πολλού ξεπεραστεί και τα χρονικά ορόσημα έχουν παρέλθει, με τεράστιο κόστος, όπως αποδεικνύεται, για τη χώρα και την οικονομία.
Υπενθυμίζεται ότι η καθυστέρηση του 2015 και του 2016, φόρτωσε στους πολίτες ένα τρίτο αχρείαστο Μνημόνιο, τους κεφαλαιακούς περιορισμούς που υφίστανται ακόμη και σήμερα, τον οριζόντιο και αυτόματο «κόφτη», το αιώνιο Υπερταμείο αποκρατικοποιήσεων και 9 δις ευρώ νέα μέτρα λιτότητας.
Η καθυστέρηση ολοκλήρωσης της τρέχουσας αξιολόγησης έχει προσθέσει δημοσιονομικά μέτρα, όπως είναι η περικοπή του αφορολόγητου και των συντάξεων, και για μετά τη λήξη του προγράμματος, δηλαδή μετά το 2018. Συνιστώντας, ουσιαστικά, το 4ο Μνημόνιο.
Τέλος, η καθυστέρηση έχει προσθέσει κόστος στην οικονομία. Το οικονομικό κλίμα επιδεινώθηκε, η καταναλωτική εμπιστοσύνη υποχώρησε, οι επενδύσεις συρρικνώθηκαν, οι ληξιπρόθεσμες οφειλές του Δημοσίου διογκώθηκαν, θέσεις απασχόλησης χάθηκαν, καταθέσεις αποσύρθηκαν, τα «κόκκινα δάνεια» αυξήθηκαν, το κόστος δανεισμού των τραπεζών ενισχύθηκε, η χώρα «βούλιαξε» και σέρνεται στην ύφεση.
Είμαστε μάλιστα η μοναδική Ευρωπαϊκή χώρα σε ύφεση!
Καθιστώντας τον αναπτυξιακό στόχο για το 2017 από εξαιρετικά φιλόδοξο, πλέον μη ρεαλιστικό.
Αν προσθέσουμε μάλιστα τις αστοχίες της Κυβέρνησης σε άλλα πεδία πολιτικής, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι η χώρα έχει περάσει από την κρίση στην παρακμή.
Αυτό είναι, συνολικά, το κόστος της αναξιοπιστίας, της αναποτελεσματικότητας και των ιδεοληψιών της Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ.
Η Νέα Δημοκρατία πιστεύει σε μία διαφορετική οικονομική πολιτική.
Με την εμπροσθοβαρή υλοποίηση των διαρθρωτικών αλλαγών με «αναπτυξιακό πρόσημο», τις οποίες η Κυβέρνηση, από αβελτηρία ή αλλεργία, δεν προωθεί.
Με την υλοποίηση των αποκρατικοποιήσεων στις οποίες η Κυβέρνηση δεσμεύτηκε, και τις οποίες διαρκώς υπονομεύει.
Με την ενίσχυση της ρευστότητας στην πραγματική οικονομία, μέσα από την αποπληρωμή των οφειλών του Δημοσίου και την λήψη πρωτοβουλιών για την αντιμετώπιση του προβλήματος των «κόκκινων δανείων» στο τραπεζικό σύστημα.
Με την αλλαγή του μίγματος δημοσιονομικής πολιτικής, μέσα από τη σταδιακή μείωση των φορολογικών συντελεστών, με ισοδύναμα από το σκέλος των δαπανών.
Με την επιμονή στην ανάγκη μείωσης των δημοσιονομικών στόχων μετά το τρέχον Πρόγραμμα, ώστε να δημιουργηθεί δημοσιονομικός χώρος για περαιτέρω μειώσεις φορολογικών συντελεστών.
Και, τέλος, με την υιοθέτηση ενός ολοκληρωμένου στρατηγικού σχεδίου για την αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου της οικονομίας, που θα έπρεπε να είχε ολοκληρωθεί από τον Μάρτιο του 2016, και το οποίο θα μας οδηγήσει από μια οικονομία βασισμένη στην κατανάλωση εισαγόμενων προϊόντων, σε μια ανταγωνιστική και εξωστρεφή οικονομία, προσανατολισμένη στις επενδύσεις, τις εξαγωγές και την αξιοποίηση των συγκριτικών πλεονεκτημάτων κάθε κλάδου.
Βασικό συστατικό μπορεί να αποτελέσει η επένδυση στις ενδογενείς πηγές ανάπτυξης, δίνοντας έμφαση στη γνώση μέσω της διαμόρφωσης ενός ποιοτικού, ανοικτού, εξωστρεφούς, διεθνοποιημένου συστήματος εκπαίδευσης, κατάρτισης και δια βίου μάθησης και ενός εθνικού «οικοσυστήματος» έρευνας, το οποίο να είναι εναρμονισμένο με την καινοτομία, τις νέες τεχνολογίες και την επιχειρηματικότητα, προσαρμοσμένο απόλυτα στην ευρωπαϊκή και διεθνή πραγματικότητα.
