Το μίγμα των δημοσιονομικών μέτρων είναι κοινωνικά άδικο (η ανεργία διογκώνεται και η κοινωνική συνοχή δυναμιτίζεται), αμφιβόλου οικονομικής αποτελεσματικότητας (η δημοσιονομική προσαρμογή είναι της τάξεως περίπου του 20% του Α.Ε.Π. προκειμένου να μειωθεί το έλλειμμα κατά 11% του Α.Ε.Π. μέχρι το 2014, ενώ η ύφεση βαθαίνει και ο πληθωρισμός είναι 10 φορές υψηλότερος από πέρυσι) και ελλιπές (τα αναπτυξιακά μέτρα απουσιάζουν).
Οι κίνδυνοι δε που συνοδεύουν την υλοποίησή του είναι υπαρκτοί, σημαντικοί και καταγράφονται τόσο στο Μνημόνιο που συνοδεύει το Μηχανισμό Στήριξης, όσο και στις Εκθέσεις του Δ.Ν.Τ. και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.
Αυτό που απαιτείται συνεπώς, και προτείνεται από τη Νέα Δημοκρατία, είναι η υιοθέτηση ενός κατάλληλου και ισορροπημένου μίγματος εφαρμόσιμων πολιτικών επιλογών, που θα περιλαμβάνει και αντισταθμιστικά μέτρα χαμηλού ή μηδενικού δημοσιονομικού κόστους, και θα στοχεύει στην αντιμετώπιση του ελλείμματος, είτε αυτό οφείλεται σε διαρθρωτικές αδυναμίες είτε στην ύφεση, και στη διαρκή προώθηση της αειφόρου, «έξυπνης» και εξωστρεφούς ανάπτυξης, της απασχόλησης και της κοινωνικής συνοχής.
Με την αξιοποίηση της περιουσίας του Δημοσίου (ώστε να μετατρέψουμε αδρανείς πόρους σε τμήμα του εθνικού ενεργητικού), με τη βελτίωση της «ποιότητας» των δημόσιων δαπανών (επενδύοντας σε συντελεστές με υψηλό πολλαπλασιαστή και απόδοση, όπως είναι η γνώση, η έρευνα και καινοτομία, η προστασία του περιβάλλοντος), με την ενίσχυση της επιχειρηματικότητας (περιορίζοντας το εξωγενές κόστος των επιχειρήσεων, προωθώντας φορολογικά κίνητρα, μειώνοντας τη γραφειοκρατία, καταργώντας εμπόδια – στρεβλώσεις στη λειτουργία του ανταγωνισμού στις αγορές αγαθών και υπηρεσιών), με την προώθηση διαρθρωτικών αλλαγών που περιλαμβάνονται και στο Μνημόνιο (και οι οποίες ημιτελώς προωθούνται από την Κυβέρνηση), με ένα κράτος που θα παρεμβαίνει και θα μεριμνά για τη βέλτιστη λειτουργία του μηχανισμού της αγοράς και την εξασφάλιση της μέγιστης οικονομικής αποτελεσματικότητας, την κοινωνικά δικαιότερη κατανομή του εισοδήματος και του παραγόμενου πλούτου και τη σταθεροποίηση της οικονομίας.
Σε κάθε περίπτωση όμως, η ανάταξη της Ελληνικής οικονομίας απαιτεί, εκτός από το στρατηγικό σχέδιο και τις επιμέρους συγκεκριμένες πολιτικές, ισχυρή και αυτόνομη πολιτική βούληση και αποτελεσματική πολιτική καθοδήγηση.
Η παρούσα Κυβέρνηση φαίνεται ελλειματική σε σχέση με αυτές τις προϋποθέσεις.
Στη Νέα Δημοκρατία εναπόκειται να δημιουργήσει τις συγκεκριμένες προϋποθέσεις και να δώσει έμπρακτα και έγκαιρα «σήματα» μιας νέας ελπιδοφόρας προοπτικής.
