Έχει συμπληρωθεί ένας χρόνος από την υπογραφή του Μνημονίου και τα δυσμενή αποτελέσματα της υλοποίησης του περιεχομένου του είναι ήδη ορατά στην Ελληνική οικονομία και κοινωνία.
Η ύφεση είναι βαθιά και παρατεταμένη, το έλλειμμα δεν μειώνεται με βιώσιμο τρόπο, το χρέος αυξάνει και ενισχύει τη δυναμική του, ο πληθωρισμός διατηρείται σε υψηλά επίπεδα, η «διαρθρωτική» παραγωγικότητα συρρικνώνεται, η παραγωγική βάση απομυζάται, τα «λουκέτα» πολλαπλασιάζονται, η ανεργία καλπάζει, ο κοινωνικός ιστός αποδιοργανώνεται.
Είναι σαφές, και ομολογείται πλέον από πολλούς, εντός και εκτός χώρας, και από εταίρους μας, ότι το «θεραπευτικό σχήμα» που έχει τεθεί σε εφαρμογή στη χώρα μας δεν είναι κατάλληλο.
Παράλληλα, εξαιτίας της ασκούμενης Κυβερνητικής πολιτικής, η φοροδιαφυγή δεν αντιμετωπίζεται, οι σπατάλες στο Δημόσιο συνεχίζονται, το Κράτος έχει δημιουργήσει ένα τεράστιο «εσωτερικό χρέος», οι διαρθρωτικές αλλαγές καθυστερούν ή νομοθετούνται με «εκπτώσεις», τα διαθέσιμα εργαλεία ανάταξης της Οικονομίας έχουν αδρανοποιηθεί, τα αναπτυξιακά μέτρα απουσιάζουν.
Καθίσταται συνεπώς αναγκαία η αλλαγή των όρων του Μνημονίου.
Είναι όμως και εφικτή. Για 3 επιπλέον λόγους:
1ος. Η γεωπολιτική θέση της χώρας.
Οι αναταραχές γύρω μας απειλούν να αποσταθεροποιήσουν όχι μόνο την Ελλάδα, αλλά κι άλλες ευρωπαϊκές χώρες.
2ος. Το προηγούμενο των άλλων χωρών που προσέφυγαν στο Μηχανισμό Στήριξης.
Η Ιρλανδία επέτυχε, στην 1η αξιολόγηση του δικού της Μνημονίου, τη βελτίωση όρων του στην κατεύθυνση ενίσχυσης της απασχόλησης (βελτίωση ημερομισθίου και μείωση εργοδοτικών εισφορών).
Και η Πορτογαλία επέτυχε καλύτερους όρους στο δικό της Μνημόνιο (δεν καταργήθηκε ο 13ος και 14ος μισθός, πάγωσαν οι συντάξεις, εκτός από εκείνες των χαμηλοσυνταξιούχων κ.α.).
3ος. Ο κίνδυνος μετά
δοσης του Ελληνικού αδιεξόδου, απόρροια του περιεχομένου του Μνημονίου αλλά και της ασκούμενης Κυβερνητικής πολιτικής και λειτουργίας, στην υπόλοιπη Ευρώπη.
Με αυτή τη στερεή επιχειρηματολογία που εδράζεται στους παραπάνω άξονες μπορούμε να επιδιώξουμε και να επιτύχουμε αλλαγή των όρων του Μνημονίου ώστε να υπάρξει επανεκκίνηση της Οικονομίας.
Και ο Πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας κ. Σαμαράς, μέσα από την προχθεσινή κατάθεση ενός ρεαλιστικού σχεδίου, προσδιόρισε τα 7 βήματα αυτής της επανεκκίνησης.
Ώστε να επιτύχουμε τους δημοσιονομικούς στόχους και να πιάσουν τόπο οι πολλές και διευρυνόμενες θυσίες των Ελλήνων πολιτών.
Άραγε μπορεί αυτή η Κυβέρνηση να διαπραγματευτεί και να επιτύχει την αναγκαία αλλαγή των όρων του Μνημονίου;
Το παρελθόν έχει δείξει ότι δεν μπορεί. Ή δεν θέλει…
