Τα επιτόκια δανεισμού στην αγορά εντόκων γραμματίων, τα spreads και τα ασφάλιστρα κινδύνου (CDS) παραμένουν σε απαγορευτικά επίπεδα για τη Ελλάδα αφού οι αγορές εκτιμούν, μεταξύ άλλων, ότι η χώρα μας δεν θα καταφέρει, παρά τις θυσίες του Ελληνικού λαού, να εξυπηρετήσει τα χρέη της.
Και αυτό εξαιτίας:
- Του ύψους του δημόσιου χρέους, το οποίο αναμένεται να διαμορφωθεί στα 362 δισ. ευρώ (ή στο 159% του ΑΕΠ) το 2011.
- Του υψηλού κόστους εξυπηρέτησής του, αφού οι δαπάνες για τόκους προβλέπεται να ανέλθουν στο 7% του ΑΕΠ το 2011 (από 5,2% του ΑΕΠ το 2009). Σύμφωνα μάλιστα με τον οίκο αξιολόγησης Fitch, η χώρα θα χρειαστεί κεφάλαια ύψους 25% του ΑΕΠ το 2011 για να καλύψει τις δανειακές της υποχρεώσεις, το υψηλότερο ποσοστό σε ολόκληρη την Ευρώπη.
- Της δυναμικής του, αφού, σύμφωνα και με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, το χρέος αναμένεται να διευρυνθεί κατά 30 ποσοστιαίες μονάδες του ΑΕΠ την περίοδο 2009-2013, ενώ εκτιμάται, ότι, το 2020 θα είναι υψηλότερο από το αντίστοιχο του 2009.
- Της δυσχέρειας στην εξυπηρέτησή του μετά το τέλος της περιόδου που καλύπτεται από το Μηχανισμό Στήριξης. Η Ελλάδα καλείται να καλύψει δανειακές ανάγκες ύψους 200 δισ. ευρώ την περίοδο 2013-2015.
- Της δυσκολίας περιορισμού του, αφού με την υιοθέτηση των νέων κανόνων της οικονομικής διακυβέρνησης στην Ευρώπη, μετά το 2013, θα απαιτείται δημοσιονομικό πλεόνασμα τουλάχιστον 1% του ΑΕΠ κάθε χρόνο για τα επόμενα 20 χρόνια.
Συνεπώς, κύριος δημοσιονομικός στόχος πρέπει να είναι η αντιμετώπιση του χρέους και της δυναμικής του, ώστε αυτό το οικονομικό μέγεθος να καταστεί βιώσιμο.
Με τη συγκρότηση ενός συνολικού και συνεκτικού σχεδίου, σε ευρωπαϊκό και σε εγχώριο επίπεδο, και όχι με ημίμετρα, όπως γίνεται μέχρι σήμερα.
Προς την κατεύθυνση αυτή, απαιτείται:
1ον. Η επίτευξη, όχι απλώς πρωτογενών πλεονασμάτων, αλλά τουλάχιστον ισοσκελισμένων προϋπολογισμών.
2ον. Η προώθηση, παράλληλα με τα μέτρα δημοσιονομικής εξυγίανσης, όχι βέβαια αυτής της έντασης και έκτασης, αναπτυξιακών δράσεων, με έμφαση στις νέες πηγές ανάπτυξης (παιδεία, έρευνα και καινοτομία, επιχειρηματικότητα, λειτουργία θεσμών και κράτους).
3ον. Η καταγραφή, ορθολογική διαχείριση και διαφανής αξιοποίηση της περιουσίας του Δημοσίου.
4ον. Η προώθηση ενός τολμηρού, αλλά ρεαλιστικού, προγράμματος αποκρατικοποιήσεων.
5ον. Η επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής του χρέους, χωρίς όμως αυτή να συνοδευτεί από νέους, δυσμενείς, όρους και προϋποθέσεις.
6ον. Η μείωση του κόστους αποπληρωμής του δανείου (δηλαδή του επιτοκίου δανεισμού).
7ον. Η θεσμοθέτηση και έκδοση ευρωομολόγου που θα αυξήσει το βάθος της ευρωπαϊκής αγοράς ομολόγων και θα μειώσει το κόστος δανεισμού σε κράτη με δημοσιονομικά προβλήματα.
Αυτές οι επιλογές είναι αναγκαίες, προκειμένου η χώρα να αντιμετωπίσει με επάρκεια τα μεγάλα και διαχρονικά δημοσιονομικά της προβλήματα και να πιάσουν τόπο οι μεγάλες και διευρυνόμενες θυσίες των Ελλήνων πολιτών.
