“Κεντρική διαχείριση ταμειακών διαθεσίμων: Χρήση για ενίσχυση ρευστότητας, όχι κατάχρηση για “ασφυξία” της οικονομίας”
Η κεντρική διαχείριση των ταμειακών διαθεσίμων των φορέων της Γενικής Κυβέρνησης είναι, καταρχήν, επιθυμητή. Πρέπει όμως να γίνεται λελογισμένα, όταν κρίνεται απαραίτητο, λαμβάνοντας υπόψη τις ανάγκες των φορέων και την καταθετική βάση των τραπεζών, με στόχο τον ορθολογικότερο ταμειακό προγραμματισμό και την ενίσχυση της ρευστότητας του Δημοσίου, και συνακόλουθα της πραγματικής οικονομίας.
Με βάση αυτή την αρχή, ξεκίνησε στις αρχές του 2014 η αξιοποίηση του εργαλείου της σύναψης ρέπος από την πλευρά του Δημοσίου. Έτσι, στο τέλος του 2014, τα ρέπος ανέρχονταν σε 8,6 δισ. ευρώ. Όμως, τότε, οι καταθέσεις στις εμπορικές τράπεζες ήταν 160 δισ. ευρώ και η εξάρτηση από τον έκτακτο μηχανισμό ενίσχυσης της ρευστότητας (ELA) μηδενική. Παράλληλα, η τότε Κυβέρνηση αποπλήρωνε μεθοδικά και σταθερά τις ληξιπρόθεσμες οφειλές του Δημοσίου, μειώνοντας αυτές κατά 5,5 δισ. ευρώ ή 60% μέχρι το τέλος του 2014.
Αυτή η ορθολογική πρακτική, δυστυχώς, άλλαξε από τις αρχές του 2015. Και είναι το αποτέλεσμα της αναποτελεσματικότητας, της αναβλητικότητας και των παλινωδιών της Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ. Κυβέρνηση η οποία όχι μόνο δεν “ρίχνει” ρευστότητα στην αγορά, αλλά αντίθετα αντλεί ρευστότητα από αυτήν. Είναι δε χαρακτηριστικό ότι αυτό συμβαίνει, κυρίως, κάθε φορά που η Κυβέρνηση δήθεν διαπραγματεύεται (βλέπετε διάγραμμα).
Όμως, η τακτική του εκτεταμένου, υποχρεωτικού εσωτερικού δανεισμού, μέσω του υποχρεωτικού “σκουπίσματος” των ταμειακών διαθεσίμων των φορέων της Γενικής Κυβέρνησης και της εσωτερικής στάσης πληρωμών, έχει ως αποτέλεσμα να στερείται, άμεσα και έμμεσα, πολύτιμης ρευστότητας η πραγματική οικονομία.
Άμεσα, διότι διογκώνονται οι ληξιπρόθεσμες οφειλές του Δημοσίου, οι οποίες σήμερα είναι αυξημένες κατά 42% από το τέλος του 2014. Και έμμεσα, διότι δυσχεραίνεται ακόμη περισσότερο η πιστωτική επέκταση, αφού αφαιρούνται πόροι από το τραπεζικό σύστημα, με δεδομένη μάλιστα και τη συρρίκνωση των καταθέσεων κατά 40 δισ. ευρώ από το τέλος του 2014, αναγκάζοντας τις τράπεζες να αντλούν κεφάλαια – με υψηλότερο κόστος – από τον ELA.
Δυστυχώς, για την Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ, αυτή η πρακτική έχει γίνει ο κανόνας. Έτσι σήμερα, τα ρέπος παραμένουν αυξημένα κατά περίπου 50% από το τέλος του 2014, και διαμορφώνονται στα 15 δισ. ευρώ. Ενώ οι ληξιπρόθεσμες οφειλές του Δημοσίου αυξάνονται αντί να μειώνονται. Συνεπώς, οι διαθέσιμοι πόροι δεν χρησιμοποιούνται για τη χρηματοδότηση του ιδιωτικού τομέα, αλλά για τη χρηματοδότηση του Κράτους.
Και αυτό γιατί η προβλεπόμενη δόση, που συνόδευε την ολοκλήρωση της αξιολόγησης, είναι πολύ χαμηλότερη τόσο των αναγκών της οικονομίας όσο και των προβλέψεων της συμφωνίας.
Και σαν να μην έφτανε αυτό, το μικρότερο τμήμα της δόσης, και μάλιστα τμηματικά, μένει για την κάλυψη εσωτερικών αναγκών και για την ενίσχυση της ρευστότητας της οικονομίας.
Στον αντίποδα αυτής της ανορθολογικής Κυβερνητικής πρακτικής, βασικός άξονας της οικονομικής πρότασης της ΝΔ, όπως παρουσιάστηκε από τον Πρόεδρό της κ. Μητσοτάκη, στη ΔΕΘ, είναι η ενίσχυση της ρευστότητας στην οικονομία. Αυτή μπορεί να γίνει με την αξιοποίηση των διαθέσιμων Ευρωπαϊκών κονδυλίων, με την αποπληρωμή των ληξιπρόθεσμων οφειλών του Δημοσίου και με τη σταδιακή εξομάλυνση της πιστωτικής επέκτασης. Αυτά η σημερινή Κυβέρνηση ούτε ξέρει, ούτε μπορεί, ούτε θέλει να τα κάνει.
