Η άκρως δυσμενής πραγματικότητα που βιώνουν τα νοικοκυριά και οι επιχειρήσεις (αποτύπωση και στην εξέλιξη των βασικών μεγεθών της οικονομίας), το κλίμα διευρυνόμενης δυσπιστίας από τις διεθνείς αγορές, σε συνδυασμό με τις διαπιστώσεις και αναθεωρήσεις κατά την εφαρμογή του «Μνημονίου» καταδεικνύουν, ότι η πραγματική οικονομία δεν «υπακούει» στις επιθυμίες της Κυβέρνησης του ΠΑ.ΣΟ.Κ.
Παρά, λοιπόν, τις επικοινωνιακές επιδόσεις το οικονομικό επιτελείο δεν μπορεί να «κρύψει» ούτε ότι το βιοτικό επίπεδο των πολιτών έχει συρρικνωθεί δραματικά λόγω της περιοριστικής εισοδηματικής πολιτικής, της αύξησης της φορολογίας, του υψηλού πληθωρισμού και της αύξησης της ανεργίας ούτε ότι οι επιχειρήσεις ασφυκτιούν.
Ενδεικτικά αναφέρεται ότι α) το ΑΕΠ το δεύτερο τρίμηνο του 2010 μειώθηκε κατά 3,5%, β) ο πληθωρισμός εκτινάχθηκε στο 5,5% τον Ιούλιο, ο υψηλότερος των τελευταίων 13 ετών, ενώ το Σεπτέμβριο του 2009 ήταν 0,7%, και γ) το 15% των επιχειρήσεων στην Αττική έχουν κλείσει. Αποτέλεσμα των προαναφερθεισών εξελίξεων είναι να διογκωθεί η ανεργία, φτάνοντας το Μάιο στο 12% ενώ τον ίδιο μήνα του 2009 ήταν 8,5%.
Παράλληλα, αντίστοιχη «ανυπακοή» εντοπίζεται και στην εξέλιξη των δημόσιων οικονομικών, αφού τα έσοδα του τακτικού προϋπολογισμού παρουσιάζουν οριακή αύξηση 4% στο πρώτο επτάμηνο, έναντι ετήσιου στόχου για αύξηση 13,7%, ενώ τον Ιούλιο, για πρώτη φορά φέτος, διαπιστώνεται μείωση των εσόδων κατά 9%. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του ΦΠΑ, τα έσοδα του οποίου το πρώτο επτάμηνο είναι αυξημένα μόλις κατά 0,5%, ενώ για τον Ιούλιο είναι μειωμένα κατά 4% σε ετήσια βάση. Συνάμα, για να αντισταθμίσει την υστέρηση εσόδων, το οικονομικό επιτελείο περικόπτει τις δημόσιες επενδύσεις κατά 2,5 δισ. ευρώ και έχει κηρύξει, ουσιαστικά, στάση πληρωμών προς τις επιχειρήσεις. Προκειμένου, συνεπώς, να παρουσιάσει μικρότερες αποκλίσεις κατά την εκτέλεση του προϋπολογισμού, καταφεύγει σε λογιστικές ακροβασίες, σε συνεχείς μεταβολές των εκτιμήσεων, καθώς και σε πολιτικές πρακτικές επιζήμιες για την πραγματική οικονομία.
Συμπερασματικά, αντί η Κυβέρνηση με σχέδιο να επιχειρήσει το συγκερασμό της μείωσης του δημοσιονομικού ελλείμματος με την ενίσχυση της ανάπτυξης, επιλέγει μονομερώς τη λογιστική μείωση του ελλείμματος θέτοντας την οικονομία σε διαδικασία καθοδικού σπιράλ.