Έχει, πλέον, καταγραφεί ως ιστορικό γεγονός πως η ηγεσία της Κυβέρνησης του ΠΑ.ΣΟ.Κ. οδήγησε τη χώρα στο Μηχανισμό Στήριξης επικαλούμενη τον «κίνδυνο χρεοκοπίας» και το «κλείσιμο των αγορών».
Ωστόσο, την αλήθεια για την εξέλιξη αυτή δεν θα την προσδιορίσει μονομερώς η ηγεσία του ΠΑ.ΣΟ.Κ., όσο και αν προσπαθεί επιμόνως.
Η αλήθεια είναι ότι η ηγεσία του ΠΑ.ΣΟ.Κ., αφού υπεσχέθη τα πάντα στους πάντες, παρά το ότι γνώριζε πλήρως την κατάσταση, κέρδισε τις εκλογές στις αρχές του Οκτωβρίου του 2009.
Παρέλαβε την οικονομία, με τα υποκείμενα νοσήματά της από τη δεκαετία του ‘80, σε φάση παρόξυνσης, εν μέσω της πιο βαθιάς και παρατεταμένης παγκόσμιας οικονομικής κρίσης.
Η Ελλάδα είχε υψηλό δημόσιο έλλειμμα και χρέος, το οποίο και διευρύνθηκε.
Όμως πρέπει να επισημανθεί ότι το ίδιο πάνω–κάτω συνέβη και στις υπόλοιπες Ευρωπαϊκές χώρες και όχι μόνο.
Το δημοσιονομικό έλλειμμα και το δημόσιο χρέος των κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, κατά μέσο όρο, αυξήθηκε αντιστοίχως, κατά 6% του ΑΕΠ και κατά 14,8% του ΑΕΠ την περίοδο 2007 – 2009.
Όσο περίπου και στην Ελλάδα.
Βέβαια η Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, για λόγους που γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα, κατά το τελευταίο τρίμηνο «φούσκωσε» το έλλειμμα για να το εμφανίζει υψηλότερο για ολόκληρο το 2009, ματαιώνοντας «ώριμες» δημόσιες εισπράξεις του 2009, μεταφέροντας εισπράξεις του 2009 στο 2010 και μεταθέτοντας πληρωμές του 2010 στο 2009.
Το χειρότερο, όμως είναι ότι απαξίωσε τη χώρα, την Οικονομία και τους Έλληνες (χαρακτηριστικές, ενδεικτικές, αναφορές περί «Τιτανικού», «εντατικής», «απώλειας εθνικής ανεξαρτησίας», «εκτεταμένης διαφθοράς», «Κυβέρνησης του ψεύδους»).
Έλεγε ότι θα επανακτούσε την χαμένη αξιοπιστία της χώρας.
Όμως οι εξελίξεις δείχνουν το ακριβώς αντίθετο, καθώς, τα spreads, από τις 130 μ.β. και 180 μ.β. που ήταν στις αρχές Οκτωβρίου και στα τέλη Νοεμβρίου αντίστοιχα εκτοξεύθηκαν, ως συνέπεια των λόγων, των πράξεων, των καθυστερήσεων και των παραλείψεων της Κυβέρνησης, στις 400 μ.β. τον Απρίλιο, ενώ τώρα, δυστυχώς, υπερβαίνουν τις 900 μ.β.
Η αλήθεια, λοιπόν, είναι ότι η ηγεσία της Κυβέρνησης ή έχασε τον έλεγχο των εξελίξεων ή εν πλήρη γνώση οδήγησε τη χώρα στο «Μηχανισμό Στήριξης».
Και αυτό παρότι είχε τη δυνατότητα να αποφύγει την προσφυγή στο Μηχανισμό Στήριξης, εάν απορροφούσε μεγάλο μέρος ή όλο τον όγκο των διαθέσιμων κεφαλαίων, που υπερκάλυπταν τις εκδόσεις ομολόγων και ετησίων γραμματίων μέχρι τα μέσα Απριλίου.
Συνεπώς, η ηγεσία της Κυβέρνησης, αντί να προσεγγίσει την κάλυψη των δανειακών αναγκών της χώρας με άλλο μείγμα λόγων και πολιτικών χειρισμών, επέλεξε να οδηγήσει τη χώρα στο Μηχανισμό Στήριξης και το «Μνημόνιο», το οποίο προσπαθεί να πετύχει τη λογιστική μείωση του ελλείμματος σε βάρος της ανάπτυξης. Χωρίς να επιτυγχάνει, παρά την υπερ-φορολόγηση νοικοκυριών και επιχειρήσεων, την αύξηση των δημοσίων εσόδων. Χωρίς να αντιμετωπίζει το δημόσιο χρέος που διαρκώς διογκώνεται.
Η Ν.Δ., έγκαιρα, αντιπαρέβαλε, στην αδιέξοδη και επιζήμια για τον τόπο οικονομική πολιτική της Κυβέρνησης, ένα ρεαλιστικό και συγκεκριμένο Σχέδιο για την έξοδο της ελληνικής οικονομίας από την κρίση.
Σχέδιο που αποτελεί ένα συνεκτικό εναλλακτικό μείγμα πολιτικών, το οποίο στοχεύει στο ισορροπημένο συγκερασμό της αναγκαίας δημοσιονομικής προσαρμογής και της ανάταξης, αρχικά, και ανάπτυξης, μεταγενέστερα, της οικονομίας.
Σχέδιο ελπίδας για τους πολίτες και προοπτικής για την οικονομία και τη χώρα.
