“Κάθε μήνας που περνάει και η αξιολόγηση δεν ολοκληρώνεται, προστίθεται κόστος στην οικονομία και νέα βάρη στους πολίτες”
Το κλείσιμο της αξιολόγησης από Δεκέμβριο πήγε στις 20 Φεβρουαρίου. Είναι ορόσημο αυτή η ημερομηνία και τι θα σημάνει αν τη χάσουμε και αυτή; Πολλοί μιλούν πάλι για διαδικασία που μπορεί να φτάσει μέχρι το καλοκαίρι.
Κάθε μήνας που περνάει και η αξιολόγηση δεν ολοκληρώνεται, προστίθεται κόστος στην οικονομία και νέα βάρη στους πολίτες.
Η αβεβαιότητα διατηρείται και ενισχύεται, ρευστότητα στερείται από την πραγματική οικονομία, η ένταξη στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης – που θα έπρεπε να είχε γίνει από το Μάρτιο του 2015 – αναβάλλεται, η συζήτηση για τις ουσιαστικές παρεμβάσεις ενίσχυσης της βιωσιμότητας του χρέους μετατίθεται, νέα μέτρα λιτότητας προστίθενται.
Εύχομαι η αξιολόγηση να κλείσει το συντομότερο δυνατόν, κατά τον βέλτιστο όμως για τα ελληνικά συμφέροντα τρόπο.
Εδώ που έχουμε φτάσει το κλείσιμο της αξιολόγησης με κάθε κόστος είναι προτιμότερο από το μη κλείσιμο;
Δυστυχώς η Κυβέρνηση, εγκλωβισμένη στα αδιέξοδά της, έφτασε την κατάσταση να είναι “lose-lose” (χαμένη).
Το μη κλείσιμο της αξιολόγησης θα είναι καταστροφικό για τη χώρα.
Η ολοκλήρωση της αξιολόγησης θα είναι οδυνηρή για τους πολίτες.
Ας ευχηθούμε το κλείσιμο της αξιολόγησης να περιλαμβάνει έστω και κάποια ψήγματα διαπραγμάτευσης από την ελληνική πλευρά.
Δυστυχώς οι εξελίξεις δεν με κάνουν αισιόδοξο.
Η καθυστέρηση, που έτσι και αλλιώς υπάρχει, πόσο επιβαρύνει την επίτευξη των στόχων του προϋπολογισμού; Έχει η χώρα περιθώριο ο προϋπολογισμός του ‘17 να πέσει έξω;
Τον επιβαρύνει σημαντικά.
Ο Προϋπολογισμός είχε καταρτιστεί με την πρόβλεψη ότι η αξιολόγηση θα είχε ήδη από πέρυσι κλείσει.
Ως αποτέλεσμα, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της Κυβέρνησης, η αβεβαιότητα θα είχε μετριαστεί, μέρος της δόσης θα κατευθύνονταν για την αποπληρωμή ληξιπρόθεσμων οφειλών του Δημοσίου και η οικονομία θα επιτύγχανε υψηλούς ρυθμούς μεγέθυνσης.
Αυτός ο τελευταίος στόχος ήταν ήδη υπερφιλόδοξος, τώρα καθίσταται μη ρεαλιστικός.
Ο στόχος όμως αυτός συνδέεται με την πρόβλεψη για την πορεία των εσόδων.
Υστερήσεις θα οδηγήσουν στην ενεργοποίηση του «κόφτη».
Πολλοί υποστηρίζουν ότι τον «κόφτη» θα έπρεπε να την θεσπίσει μόνη της η Ελλάδα εδώ και χρόνια για να έχει κίνητρο να μην πέφτουν πάντα έξω οι προϋπολογισμοί. Συμφωνείτε; Είναι ένα κίνητρο για ορθή διακυβέρνηση ο κόφτης;
Πράγματι είναι ένα κίνητρο για δημοσιονομική πειθαρχία.
Για το λόγο αυτό και προβλέφθηκε διορθωτικός μηχανισμός, ενσωματώνοντας σχετική κοινοτική νομοθεσία, ήδη από το 2014.
Να θυμίσω ότι η τότε Αξιωματική Αντιπολίτευση υποστήριζε ότι αυτός ο μηχανισμός συνιστά «έλλειμμα δημοκρατικής νομιμοποίησης».
Και από εκείνες τις διατάξεις φτάσαμε στον σημερινό, «αριστερό κόφτη».
Ο οποίος είναι ουσιαστικά μόνιμος, αφού η λειτουργία του θα επεκταθεί και πέραν της λήξης του προγράμματος.
Είναι αυτόματος, αφού η ενεργοποίησή του επιβάλλεται αυτοδίκαια, παρακάμπτοντας το Ελληνικό Κοινοβούλιο.
Και είναι οριζόντιος, αφού δεν εξαιρεί μεγάλες κατηγορίες δαπανών, όπως είναι οι μισθοί και οι συντάξεις.
Αποτελεί ουσιαστικά τη «ρήτρα αναξιοπιστίας» της σημερινής Κυβέρνησης.
Η συζήτηση για τη μείωση του αφορολόγητου είναι σε πλήρη εξέλιξη. Συμφωνείτε με τις εκτιμήσεις ότι είναι από τα πιο υψηλά στην Ευρώπη και πρέπει να μειωθεί; Αν ήσασταν στη θέση Τσακαλώτου και οι θεσμοί σας ζητούσαν τη μείωσή του, τι θα κάνατε;
Γιατί λέτε ότι η συζήτηση είναι σε πλήρη εξέλιξη όταν το Υπουργείο Οικονομίας και Ανάπτυξης, σε Δελτίο Τύπου της προηγούμενης Κυριακής, διαβεβαιώνει ότι «δεν είναι στις προθέσεις της Κυβέρνησης η μείωση του αφορολόγητου»;
Βέβαια, και πριν λίγους μήνες, ο Υπουργός Οικονομικών υποστήριζε ότι κάτι τέτοιο αποτελεί «κόκκινη γραμμή» της Κυβέρνησης, και τελικά το ύψος του αφορολόγητου μειώθηκε.
Συνεπώς, ας κρατάμε «μικρό καλάθι» για τις δεσμεύσεις της Κυβέρνησης.
Σε κάθε περίπτωση, η συζήτηση για μείωση του αφορολόγητου είναι αποσπασματική και παραπλανητική, ειδικά αν δεν ληφθούν υπόψη οι συνολικές επιβαρύνσεις των πολιτών, φορολογικές και ασφαλιστικές.
Και δεν μπορεί να γίνει αν δεν προηγηθεί η μείωση των φορολογικών συντελεστών σε φυσικά και νομικά πρόσωπα και η διεύρυνση της φορολογικής βάσης με την ένταξη «αφανούς» τμήματος της οικονομίας στο «εμφανές» πεδίο, ώστε να ενισχυθεί η ανάπτυξη και να τονωθεί η κοινωνική δικαιοσύνη.
Σε λίγες εβδομάδες ξεκινά ένας εκλογικός μαραθώνιος στην Ευρώπη. Μπορεί να αντέξει η Ελλάδα χωρίς πολιτική σταθερότητα και με οικονομική ασφυξία αν η αξιόλογηση δεν κλείσει;
Αυτός ο εκλογικός μαραθώνιος είναι ένας ακόμη λόγος για τον οποίο θα έπρεπε η αξιολόγηση ήδη να έχει ολοκληρωθεί.
Όσο καθυστερεί, τόσο ο κίνδυνος μιας ακόμη πιο μακράς διαδικασίας διογκώνεται.
Υπάρχουν όμως και άλλοι εξωγενείς παράγοντες που συνιστούν καθοδικούς κινδύνους για την ευρωπαϊκή και την ελληνική οικονομία.
Όπως είναι η εκτιμώμενη επιβράδυνση του παγκόσμιου εμπορίου, η πιθανή επιβράδυνση της ανάπτυξης στις αναπτυσσόμενες οικονομίες, η ανάκαμψη της διεθνούς τιμής του πετρελαίου, τα προβλήματα στα τραπεζικά συστήματα χωρών-μελών της ευρωζώνης, η διαχείριση – σε μακροοικονομικό και μικροοικονομικό επίπεδο – της απόφασης του Ηνωμένου Βασιλείου για έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση, η προσφυγική κρίση και οι περιφερειακές προκλήσεις κ.α.
Όλα αυτά, η Κυβέρνηση θα έπρεπε να τα έχει συνεκτιμήσει. Δυστυχώς όμως, τα προσπερνά.
Σε ένα τόσο ασταθές ευρωπαϊκό περιβάλλον, με τις ακραίες δυνάμεις να απειλούν το ευρωπαϊκό οικοδόμημα, μήπως είναι επικίνδυνο να υπάρξει πολιτική αλλαγή στην Ελλάδα πριν διαμορφωθεί η νέα πραγματικότητα; Δεν σας φοβίζει το ενδεχόμενο οι εκλογές που ζητάτε τελικά να γίνουν και να βρεθείτε αντιμέτωποι με μια νέα έξαρση του Grexit;
Η πολιτική αλλαγή στην Ελλάδα έχει καταστεί αναγκαία, αφού η Κυβέρνηση, όπως επιβεβαιώνεται καθημερινά όλο και πιο έντονα και εμφατικά, έχει αποτύχει σε όλα τα πεδία της δημόσιας σφαίρας.
Γι’ αυτό το λόγο η Νέα Δημοκρατία ζητά εκλογές.
Σε κάθε περίπτωση, εμείς, διαχρονικά, έχουμε μάθει στα δύσκολα.
Και προφανώς δεν τα φοβόμαστε.
