Η πιο βαθιά και παρατεταμένη μεταπολεμική παγκόσμια οικονομική κρίση είχε επιπτώσεις, όπως άλλωστε ήταν αναμενόμενο, και στην ελληνική Οικονομία. Έφερε στην επιφάνεια όλα τα υποκείμενα νοσήματά της. Προβλήματα όπως το υψηλό δημόσιο έλλειμμα και χρέος, η χαμηλή ανταγωνιστικότητα και βεβαίως, το αξιακό σύστημα του πολιτικού συστήματος και ευρύτερα της κοινωνίας.
Μια αντικειμενική ανάλυση της διαχρονικής εξέλιξης δείχνει ότι οι ρίζες τους εντοπίζονται στη δεκαετία του 1980.
Ασφαλώς τα προβλήματα αυτά δεν αντιμετωπίσθηκαν επαρκώς κατά τις επόμενες δεκαετίες.
Η Κυβέρνηση της ΝΔ (Μάρτιος 2004 – Σεπτέμβριος 2009), κινήθηκε προς την κατεύθυνση αντιμετώπισής τους. Στην προσπάθειά της είχε επιτυχίες. Είχε καθυστερήσεις και παραλείψεις. Όμως, η κατάσταση της οικονομίας που παρέδωσε στο ΠΑΣΟΚ, πολύ απέχει από την εικόνα που αυτό «κατασκεύασε».
Ο κ. Παπανδρέου, δεν είχε σχέδιο αντιμετώπισης του προβλήματος του δημοσίου ελλείμματος. Διαχειρίστηκε επικοινωνιακά την κατάσταση. Οδήγησε την Ελλάδα σε κρίση δανεισμού και εντέλει στο Μηχανισμό Στήριξης.
Η Κυβέρνηση εφαρμόζοντας το «Μνημόνιο» συνεχίζει την τακτική της επικοινωνιακής διαχείρισης.
Επιδιώκει ουσιαστικά την επικάλυψη της αναποτελεσματικότητας με δηλώσεις προθέσεων και «κατασκευές εικόνων».
Τα αποτελέσματα δείχνουν ότι η οικονομία κινείται σε καθοδικό σπιράλ. Ενδεικτικά:
α) Η ύφεση κατά το δεύτερο τρίμηνο ανήλθε στο 3,5%. Είναι η μεγαλύτερη από το 1975. Η εκτίμηση της Κυβέρνησης μεταβλήθηκε από 0,3% τον Ιανουάριο σε 4% στο πλαίσιο του «Μνημονίου».
β) Ο πληθωρισμός τον Ιούλιο έφτασε το 5,5%. Είναι ο υψηλότερος των τελευταίων 13 ετών. Η πρόβλεψη για τον πληθωρισμό του έτους από 1,9% αναθεωρήθηκε στο 4,75%. Σημειώνουμε ότι το Σεπτέμβριο του 2009 ήταν 0,7%.
γ) Τα δημόσια έσοδα, παρά τον καταιγισμό των οριζόντιων εισπρακτικών μέτρων, παρουσιάζουν αύξηση 4% στο πρώτο επτάμηνο, έναντι ετήσιου στόχου για αύξηση 13,7%.
δ) Οι δαπάνες του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων παρουσιάζουν μείωση το πρώτο επτάμηνο κατά 36% σε σχέση με το αντίστοιχο του 2009. Ο ετήσιος στόχος ήταν για μείωση 4%.
ε) Η ανεργία το Μάιο του 2010 έφτασε το 12%, μία από τις υψηλότερες ετήσιες αυξήσεις (43%) που έχουν καταγραφεί τα τελευταία χρόνια. Το Μάιο του 2009 ήταν 8,5%.
στ) Η βιομηχανική παραγωγή το πρώτο εξάμηνο μειώθηκε κατά 5,8%, η μεταποίηση κατά 4,7% και τα έσοδα από ταξιδιωτικές υπηρεσίες κατά 12%, σε σχέση με πέρυσι.
ζ) Ο όγκος της οικοδομικής δραστηριότητας τον Μάιο μειώθηκε κατά 22% και ο τζίρος στο λιανεμπόριο κατά 5,1%, σε σχέση με πέρυσι.
η) Το 15% των επιχειρήσεων στην Αττική έχουν κλείσει (ΕΣΕΕ), ενώ 176.700 επιχειρήσεις είναι κοντά στο «κλείσιμο» ως το τέλος του 2011 (απώλεια 305.000 θέσεων εργασίας – ΓΣΕΒΕΕ).
θ) Οι όροι δανεισμού παραμένουν απαγορευτικοί. Τα spread των δεκαετών ομολόγων υπερβαίνουν τις 950 μ.β. Το Σεπτέμβριο του 2009 ήταν στις 130 μ.β.
ι) Το δημόσιο χρέος έχει ήδη διογκωθεί κατά 18 δισ. ευρώ το 1ο εξάμηνο και αναμένεται να υπερβεί το 145% του ΑΕΠ το 2013 (πρόβλεψη του επικαιροποιημένου «Μνημονίου»).
Συνεπώς, οι εξελίξεις δεν είναι καλές. Δεν ωφελεί όμως να «κρύβονται». Άλλωστε, τις βιώνουν καθημερινά τα νοικοκυριά και οι επιχειρήσεις. Η αναντιστοιχία πραγματικότητας και «εικόνας» απλώς μεγαλώνει την απογοήτευση και το θυμό των πολιτών.
Η ΝΔ επίμονα επισημαίνει ότι είναι ελλειμματική πολιτική η διαδοχική «οριζόντια» περικοπή των εισοδημάτων αντί της ενδεδειγμένης «κάθετης» περιστολής της σπατάλης, και η χωρίς αξιολόγηση περικοπή των δημοσίων επενδύσεων για να επιτευχθεί η λογιστική μείωση του ελλείμματος.
Είναι λανθασμένη πολιτική, αφού σε συνδυασμό με την εκτόξευση της έμμεσης και άμεσης φορολόγησης, συρρικνώνει τις προοπτικές ανάταξης της Οικονομίας.
Δυστυχώς, η ηγεσία της Κυβέρνησης αντί για συγκερασμό πολιτικών μείωσης του δημοσιονομικού ελλείμματος και ενίσχυσης της ανάπτυξης, επιλέγει μονομερώς τη λογιστική μείωση του ελλείμματος, «στραγγαλίζοντας» τις χαμηλές και μεσαίες εισοδηματικά τάξεις.
Η ΝΔ έχει αναδείξει τις αδυναμίες του ακολουθούμενου μείγματος οικονομικής πολιτικής. Έχει καταθέσει συγκεκριμένο Σχέδιο για την έξοδο από την κρίση και την ταχύτερη αποδέσμευση από το «Μνημόνιο». Έχει προτείνει, πολιτικές συγκερασμού της δημοσιονομικής προσαρμογής και στήριξης της ανάταξης της πραγματικής Οικονομίας.
