“Η οικονομική και πολιτική ιστορία της χώρας γράφεται με γεγονότα και όχι όπως βολεύει κάποιους”
Το θέμα έχει δύο διαστάσεις. Τη δικαστική και την οικονομική – πολιτική.
Η δικαστική έχει πάρει το δρόμο της. Δεν θα κάνω κανένα σχόλιο.
Ως προς την οικονομική – πολιτική διάσταση, σημειώνω τα εξής:
Πρώτον. Η Ελληνική οικονομία απέκτησε νοσηρό υπόστρωμα από τις αρχές της δεκαετίας του ‘80. Ενδεικτικά, το δημόσιο χρέος υπερέβη το 100% του ΑΕΠ από τις αρχές της δεκαετίας του ‘90. Η χώρα πλήρωνε, π.χ. την περίοδο 2004-2009, για τόκους δανείων που είχαν συναφθεί σε προηγούμενες περιόδους περίπου 13 δισ. ευρώ ετησίως.
Δεύτερον. Το αξιακό σύστημα της ελληνικής κοινωνίας είχε αποσαρθρωθεί και οι αγκυλώσεις είχαν εγκατασταθεί για τα καλά και παντού.
Τρίτον. Η χώρα από τα μέσα του 2008 βρέθηκε αντιμέτωπη με την πιο βαθιά παγκόσμια κρίση, η οποία αποσταθεροποίησε, λιγότερο ή περισσότερο, όλες τις οικονομίες του κόσμου.
Τέταρτον. Τα δημοσιονομικά αποτελέσματα του 2009 διαμορφώθηκαν από την εξέλιξη των λογαριασμών μέχρι το τέλος Φεβρουαρίου του 2010. Άρα τα τελικά αποτελέσματα διαμορφώθηκαν από τις πολιτικές, πράξεις ή παραλείψεις, των κυβερνήσεων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ.
Πέμπτον. Το ελληνικό δημόσιο, στις 5 Οκτωβρίου του 2009, δανειζόταν από τις διεθνείς αγορές με χαμηλά επιτόκια (132 μβ). Μετά, σε λίγους μήνες, ετέθη εκτός αγορών.
Συνεπώς, η προσπάθεια πολιτικών κομμάτων και άλλων κύκλων να φορτώσουν στη ΝΔ και τον Κ. Καραμανλή την ευθύνη για τις δυσμενείς εξελίξεις είναι εμφανώς σκόπιμη, παντελώς αυθαίρετη και γι’ αυτό προσφέρεται μόνο για μονολόγους.
Εμείς είμαστε ανοικτοί για νηφάλια και τεκμηριωμένη συζήτηση.
Θυμίζω δε και τα εξής: Όταν, στις αρχές του 2009, η τότε ηγεσία της Κυβέρνησης της ΝΔ κάλεσε σε συνεννόηση τις πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις για την αντιμετώπιση της κρίσης, όλοι τους, με πρωταγωνιστή την ηγεσία της τότε Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, αρνήθηκαν την ύπαρξη της παγκόσμιας κρίσης, τορπίλισαν τη συνεννόηση και πολέμησαν λυσσαλέα, εντός και εκτός Βουλής, τις δέσμες των μέτρων που ελήφθησαν για τη δημοσιονομική σταθεροποίηση.
Αποκορύφωμα της στάσης τους το γεγονός ότι έσυραν τη χώρα σε εκλογές, στις οποίες, η τότε επερχόμενη πολιτική δύναμη υποσχόταν ότι θα μοιράσει τα «λεφτά» που «υπάρχουν», προτείνοντας μάλιστα ως θεραπεία επεκτατική δημοσιονομική πολιτική.
Στη συνέχεια, η νέα Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, το τελευταίο τρίμηνο του 2009 και μέχρι το τέλος Φεβρουαρίου του 2010, με τις πράξεις και παραλείψεις της διόγκωσε το πρόβλημα της χώρας.
Τότε, εν μέσω κρίσης, η ΕΛΣΤΑΤ προχώρησε σε χειρισμούς (αναταξινομήσεις λογαριασμών κ.α.) που διεύρυναν το δημοσιονομικό αποτέλεσμα της χώρας.
Έτσι, το έλλειμμα στη χώρα διαμορφώθηκε στο 15,3% του ΑΕΠ το 2009, από 6,7% το 2007. Υπενθυμίζω ότι την ίδια περίοδο, ο μέσος όρος του ελλείμματος της Ευρώπης «σκαρφάλωσε» στο 6,7% του ΑΕΠ το 2009, από μόλις 0,8% το 2007.
Το ίδιο συνέβη και για το δημόσιο χρέος. Σημειώνω δε ότι, κατά μέσο όρο, στην Ευρωπαϊκή Ένωση, η αύξηση του δημοσίου χρέους, ως ποσοστό του ΑΕΠ, κατά την περίοδο 2007-2009, ήταν μεγαλύτερη απ’ ότι στην Ελλάδα.
Συνεπώς, ενώ η χώρα αντιμετώπιζε, διαχρονικά από τη δεκαετία του ‘80, πρόβλημα ελλείμματος και χρέους μεγαλύτερο από τις άλλες χώρες της Ευρώπης, κατέληξε, λόγω κακών χειρισμών της τότε Κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, σε κρίση δανεισμού.
Ο επίλογος γράφτηκε με την προσφυγή στο Μηχανισμό Στήριξης.
Για το λάθος σχεδιασμένο μνημόνιο μιλάνε σήμερα οι περισσότεροι εκ των σχεδιαστών του Προγράμματος Οικονομικής Πολιτικής, του Μαΐου του 2010.
Ας αφήσει λοιπόν το τότε και το τώρα ΠΑΣΟΚ τον «πετροπόλεμο». Ας συγκλίνουμε για να βγάλουμε τη χώρα μια ώρα νωρίτερα από την κρίση.
Η οικονομική και πολιτική ιστορία της χώρας γράφεται με γεγονότα, αριθμούς, κείμενα, μαρτυρίες. Δεν γράφεται τελικά όπως βολεύει κάποιους. Ας μην ματαιοπονούν.
