Εν κατακλείδι, η επόμενη ημέρα της κρίσης αποτελεί την ευκαιρία για τον αυστηρό αλλά ρεαλιστικό επανασχεδιασμό της ρυθμιστικής και εποπτικής αρχιτεκτονικής των διεθνών χρηματοπιστωτικών αγορών, μεριμνώντας αφενός για την προώθηση επαρκών (όσον αφορά τον περιορισμό των δυνητικών κινδύνων) και αποτελεσματικών (όσον αφορά τη μη συρρίκνωση της αναπτυξιακής δυναμικής του συστήματος) κανόνων.
Οι διατάξεις του σε συνδυασμό με τα «πακέτα» μέτρων της Κυβέρνησης, χωρίς τις απαραίτητες αναπτυξιακές «ανάσες», οδηγούν σ’ ένα ανατροφοδοτούμενο καθοδικό υφεσιακό σπιράλ που θα ακυρώνει συνεχώς την αποτελεσματικότητά τους παρά τις μεγάλες θυσίες στις οποίες υποβάλλεται η κοινωνία και θα κάνει ορατό τον κίνδυνο της λήψης νέων μέτρων.
Θριαμβολογεί, αδικαιολόγητα, όταν οι Ευρωπαϊκές αποφάσεις θα πρέπει να αποτιμώνται με νηφαλιότητα, περισυλλογή και περίσκεψη. Και επειδή «τα δύσκολα [δεν] πέρασαν» αλλά είναι μπροστά μας, καλό θα ήταν τα κυβερνητικά στελέχη να ακολουθήσουν τις προτροπές του διεθνούς και εγχώριου Τύπου ότι «η σιωπή είναι χρυσός».
Νομοσχέδιο οι ρυθμίσεις του οποίου, αν συγκριθούν με τις αρχές που παρουσιάσθηκαν ως βασικές φορολογικές ρυθμίσεις από την Κυβέρνηση στο πρόσφατο παρελθόν (9 Φεβρουαρίου και 15 Μαρτίου), διαφέρουν σημαντικά (ακόμη και στις φορολογικές κλίμακες), ένα ακόμη δείγμα της προχειρότητας, των γονατογραφημάτων, της εισπρακτικής λογικής που χαρακτηρίζει τις νομοθετικές πρωτοβουλίες της Κυβέρνησης.
Ο προϋπολογισμός του 2010 και η πρόσφατη ομιλία του κ. πρωθυπουργού αξιολογήθηκαν ως κατώτερες των προσδοκιών και των περιστάσεων παρεμβάσεις. Σήμερα, το ζητούμενο για την ελληνική οικονομία είναι η λήψη άμεσων και μόνιμων μέτρων στο πλαίσιο ενός συγκροτημένου, συνεκτικού και ρεαλιστικού σχεδίου για την ανάταξή της.
Κάθε φορά που ανεβαίνει το «διαφορικό επιτόκιο» του ελληνικού χρέους (spread) κατά 100 μονάδες βάσης, δηλαδή κατά 1%, το κόστος εξυπηρέτησης του χρέους, στα σημερινά του επίπεδα, αυξάνει κατά 550 εκατ. ευρώ περίπου, στερώντας πόρους από την άσκηση αναπτυξιακής και κοινωνικής πολιτικής.
Η Ευρώπη καλείται να αντιμετωπίσει με υπευθυνότητα και διορατικότητα, σε κλίμα αλληλεγγύης και συνεργασίας, τις προκλήσεις της νέας εποχής, θέτοντας τις βάσεις για την ανάκαμψη και τη διατηρήσιμη πρόοδο της ευρωπαϊκής οικονομίας. Μία διαδικασία ανάκαμψης και προόδου, ευθυγραμμισμένη στις αρχές και αξίες της κοινωνικής οικονομίας της αγοράς, που θα είναι σε θέση να δημιουργήσει ευημερία για όλους τους πολίτες της Ε.Ε.
Η παρατεταμένη και διαρκώς μεταλλασσόμενη τρέχουσα οικονομική κρίση έχει οδηγήσει πολλούς επιστήμονες και μη στον παραλληλισμό της έντασης και έκτασής της με την Μεγάλη Ύφεση του 1929. Με εφαλτήριο αυτή τη συσχέτιση, πολλοί προσδοκούσαν η πρόσφατη συνάντηση των 20 πιο ανεπτυγμένων χωρών (Σύνοδος των G20) να αποτελέσει ένα νέο Bretton Woods, μία Συνθήκη που να θέτει τις βάσεις μιας νέας παγκόσμιας αρχιτεκτονικής για την έξοδο από την κρίση.
Η αντιμετώπιση της τρέχουσας χρηματοπιστωτικής κρίσης, αλλά και των επιπτώσεων αυτής στην πραγματική οικονομία, δημιουργεί ένα πεδίο ανάπτυξης μιας ιδιαίτερα ενδιαφέρουσας συζήτησης αναφορικά με την ανταπόκριση του κράτους και της αγοράς, των βασικών δομικών συστατικών του συστήματος οικονομικής οργάνωσης, στις ανάγκες και απαιτήσεις της κοινωνίας.
Θεωρητικές προσεγγίσεις και εμπειρικές μελέτες κατατείνουν στη διαπίστωση ότι η εκπαίδευση αποτελεί το βασικό μηχανισμό παραγωγής, συσσώρευσης και διάχυσης του ανθρώπινου κεφαλαίου, το οποίο αποτελεί τον πολυτιμότερο πόρο της νέας οικονομίας και κοινωνίας της γνώσης.