“Η Κυβέρνηση παρέλαβε την οικονομία στον «1ο όροφο», την έριξε στο «υπόγειο», και σήμερα αγκομαχά να την ανεβάσει στο «ισόγειο»”.
Μέτρα και αντίμετρα ψηφίστηκαν στη Βουλή. Εσείς μιλάτε για τέταρτο Μνημόνιο χωρίς χρηματοδότηση και η κυβέρνηση αντιτείνει ότι κλείνει ο κύκλος της επιτροπείας και βγαίνουμε από τα Μνημόνια. Ποιος έχει δίκιο, τελικά;
Καταρχήν, να συμφωνήσουμε ότι τα νέα μέτρα τα οποία ψηφίστηκαν από την Κυβερνητική πλειοψηφία, ύψους 4,9 δισ. ευρώ, όχι μόνο δεν περιλαμβάνονταν στο 3ο Μνημόνιο, αλλά εκτείνονται και για μετά το 2018. Συνεπώς, αυτά τα μέτρα συνιστούν το 4ο Μνημόνιο.
Σε ότι αφορά τα αντίμετρα, αυτά αποτελούν μία επικοινωνιακή απάτη. Προϋποθέτουν την ψήφιση και πλήρη υλοποίηση των μέτρων, την μόνιμη επίτευξη υψηλών πρωτογενών πλεονασμάτων και την πρότερη αξιολόγηση των θεσμών, μεταξύ των οποίων και του ΔΝΤ.
Άρα, η επιτροπεία όχι μόνο δεν ολοκληρώνεται, αλλά επεκτείνεται και αποκτά ακόμη πιο αυστηρά και μόνιμα χαρακτηριστικά.
Συμμερίζεστε την αισιοδοξία του πρωθυπουργού για τη ρύθμιση του χρέους και την ένταξη στο QE; Υπάρχουν πράγματι προοπτικές ανάκαμψης της οικονομίας ή το τέλμα θα συνεχιστεί;
Ο πρωθυπουργός διακατέχεται από μία μόνιμη αισιοδοξία, η πραγματικότητα όμως τον διαψεύδει.
Όπως υποστήριξα και στη Βουλή, η Κυβέρνησή του παρέλαβε την οικονομία στον «1ο όροφο», την έριξε στο «υπόγειο», και σήμερα αγκομαχά, μετά από 2,5 χρόνια, να την ανεβάσει στο «ισόγειο».
Προσπαθεί να επαναφέρει την οικονομία σε διαδικασία μεγέθυνσης, κατάσταση στην οποία την παρέλαβε, και όπως έδειξαν τα πρόσφατα στοιχεία για την ύφεση, δεν τα έχει ακόμη καταφέρει.
Προσπαθεί να πετύχει κάτι ουσιαστικό για το χρέος, και το ευχόμαστε, στηριζόμενη στις αποφάσεις του 2012, αφού πρώτα επιβάρυνε τη βιωσιμότητά του, και δεν τα έχει ακόμη καταφέρει.
Προσπαθεί να εντάξει τη χώρα στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης, στο οποίο θα έπρεπε να βρίσκεται από το Μάρτιο του 2015, και δεν τα έχει ακόμη καταφέρει.
Προσπαθεί να βγάλει τη χώρα στις διεθνείς αγορές, κάτι που είχε γίνει το 2014, και δεν τα έχει ακόμη καταφέρει.
Προσπαθεί να άρει τους κεφαλαιακούς περιορισμούς, τους οποίους η ίδια προκάλεσε, και δεν τα έχει ακόμη καταφέρει.
2,5 χαμένα χρόνια, στα οποία η χώρα χρεώθηκε δύο αχρείαστα μνημόνια, οι πολίτες φτωχοποιήθηκαν και η οικονομία γονάτισε.
Από εδώ και πέρα, η ανάκαμψη της οικονομίας απαιτεί μία μεταρρυθμιστική, σοβαρή, συνεκτική και αξιόπιστη Κυβέρνηση, η οποία θα πραγματοποιήσει διαρθρωτικές αλλαγές και θα διαπραγματευτεί μια άλλη δημοσιονομική πολιτική, με πιο ρεαλιστικούς δημοσιονομικούς στόχους.
Αυτά, η σημερινή Κυβέρνηση ούτε μπορεί, ούτε ξέρει, ούτε θέλει να τα υλοποιήσει.
Ας υποθέσουμε ότι έως το 2019 γίνονται εκλογές και η ΝΔ γίνεται Κυβέρνηση. Τι είναι αυτό που θα αλλάξει από αυτή τη συμφωνία που ψηφίστηκε στη Βουλή και ποιο θα είναι το μίγμα της οικονομικής πολιτικής της;
Κανένα Πρόγραμμα δεν είναι άκαμπτο και ανελαστικό.
Καταρχήν, την ιδιοκτησία του Προγράμματος την έχει η εκάστοτε Κυβέρνηση. Ιδεοληπτική εμμονή της σημερινής Κυβέρνησης είναι η υπερφορολόγηση νοικοκυριών και επιχειρήσεων, ενώ δική μας επιλογή είναι η μείωση των φόρων, με χρήση ισοδυνάμων από την πλευρά των δαπανών.
Επίσης, κάθε Πρόγραμμα εμπεριέχει δυνητικούς βαθμούς ευελιξίας, η χρήση των οποίων εξαρτάται από την αξιοπιστία της εκάστοτε Κυβέρνησης. Να υπενθυμίσω, ενδεικτικά, ότι ορισμένα μέτρα λιτότητας που είχαν ψηφιστεί το 2012, ποτέ δεν υλοποιήθηκαν (π.χ. η εισφορά 2‰ υπέρ ΟΑΕΕ επί του τζίρου των επιχειρήσεων). Και φυσικά, το 2014, μειώθηκαν φορολογικοί συντελεστές, κάτι που δεν προβλεπόταν στη συμφωνία.
Επιπλέον, εμείς μπορούμε να δημιουργήσουμε πληρέστερα τις συνθήκες ανάπτυξης της οικονομίας, να προχωρήσουμε στην αποπληρωμή οφειλών του Δημοσίου προς τον ιδιωτικό τομέα, να υλοποιήσουμε ταχύτερα τις διαρθρωτικές αλλαγές και το πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων. Άρα να δημιουργήσουμε τις συνθήκες για χαμηλότερους δημοσιονομικούς στόχους, άρα για περισσότερο δημοσιονομικό χώρο.
Σε κάθε περίπτωση, η ΝΔ, διαχρονικά, έχει μάθει στα δύσκολα. Και προφανώς δεν τα φοβάται.
