Η Ελλάδα βρίσκεται σήμερα σε ένα κρίσιμο σημείο, σε ένα σημείο καμπής.

Σημείο κατά το οποίο η χώρα προσπαθεί να βρει ένα νέο επίπεδο ισορροπίας, δυστυχώς πολύ χαμηλότερο από αυτό στο οποίο βρίσκονταν πριν λίγους μήνες, στο τέλος του 2014.

Πως φτάσαμε όμως μέχρι εδώ και τι πρέπει να γίνει από εδώ και μπρος;

Είναι γνωστό ότι οι οικονομίες της Ευρώπης «χτυπήθηκαν» έντονα από την παγκόσμια κρίση του 2007-2008.

Η χώρα μας επλήγη περισσότερο. Κι αυτό γιατί παρουσίαζε, διαχρονικά, υποβόσκουσες, ενδογενείς αδυναμίες, όπως η αδυναμία βιώσιμης διαχείρισης των δημόσιων οικονομικών, η εκτεταμένη φοροδιαφυγή και η περιορισμένη φορολογική βάση, η αδυναμία εξορθολογισμού των δημόσιων, κυρίως των κοινωνικών, δαπανών, το έλλειμμα ανταγωνιστικότητας του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα, η εξάρτηση της ανάπτυξης σχεδόν αποκλειστικά από την κατανάλωση. Το αποτέλεσμα ήταν η Ελλάδα να λειτουργεί, περισσότερο ή λιγότερο ανά περίοδο, σε συνθήκες ασταθούς ισορροπίας. Και το κυριότερο; Με ένα αναπτυξιακό υπόδειγμα που χαρακτηριζόταν από εμφανείς, μακροχρόνιες παθογένειες στο αξιακό, στο θεσμικό, στο πολιτικό, στο κοινωνικό και στο οικονομικό πεδίο.

Οι συνθήκες αυτές επιδεινώθηκαν μετά το ξέσπασμα της κρίσης και τη διάχυσή της στην Ευρώπη. Η μεταγενέστερη εξέλιξη των γεγονότων στη χώρα είναι, σε όλους μας, γνωστή. Η κρίση δανεισμού από τις αρχές του 2010, η προσφυγή της χώρας, πριν από 5 χρόνια, στο Μηχανισμό Στήριξης, ως αποτέλεσμα και μιας σειράς λανθασμένων πολιτικών επιλογών και χειρισμών εκείνης της περιόδου, και η εφαρμογή ενός ασφυκτικού και ανελαστικού Προγράμματος Οικονομικής Πολιτικής, από το Μάιο του 2010.

Πρόγραμμα, το οποίο απαιτούσε «βίαιη» και εμπροσθοβαρή δημοσιονομική προσαρμογή και πλήθος δύσκολων, αλλά σε πολλές περιπτώσεις αναγκαίων, διαρθρωτικών παρεμβάσεων. Πρόγραμμα, το οποίο, παρά τα λάθη στο περιεχόμενό του αναφορικά με το μίγμα της δημοσιονομικής πολιτικής, αλλά και την αβελτηρία στην εφαρμογή του στο σκέλος των διαρθρωτικών αλλαγών, είχε αρχίσει, με την επιτάχυνση της εφαρμογής του μετά το 2012, να καταγράφει, στο τέλος του 2014, μετρήσιμα θετικά αποτελέσματα. Σύμφωνα με την Έκθεση του Συμβουλίου Οικονομικών Εμπειρογνωμόνων του Υπουργείου Οικονομικών, τον Απρίλιο του 2015, δηλαδή επί διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ, τα προηγούμενα χρόνια «η δημοσιονομική θέση της χώρας βελτιώθηκε σημαντικά, αλλά τέθηκαν και οι βάσεις ώστε η πρόοδος που επετεύχθη στα μακροοικονομικά μεγέθη να μην είναι μόνο κυκλικού χαρακτήρα αλλά να έχει και σημαντικό διαρθρωτικό υπόβαθρο».

Ενδεικτικά, σταθεροποιήθηκαν τα δημόσια οικονομικά, επιτεύχθηκαν πρωτογενή πλεονάσματα, αντιμετωπίστηκαν χρόνιες εσωτερικές και εξωτερικές ανισορροπίες, ενισχύθηκε η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας, δημιουργήθηκαν οι προϋποθέσεις για τη λήξη της παρατεταμένης ύφεσης. Πράγματι, το 2014, μετά από 6 έτη βαθιάς και παρατεταμένης ύφεσης, η χώρα επέστρεψε σε θετικό ρυθμό μεγέθυνσης. Ενώ, προβλέπονταν, πριν κάποιους μήνες, αυτός να είναι ακόμη υψηλότερος για το 2015, υπερβαίνοντας το 2,5%. Σ’ αυτή την πρόβλεψη συνέκλιναν όλοι: οι εταίροι, οι διεθνείς οργανισμοί, η Τράπεζα της Ελλάδος, τα εγχώρια πιστωτικά ιδρύματα, τα ερευνητικά κέντρα. Η χώρα, συνεπώς, αργά αλλά σταθερά, επέστρεφε στην ανάπτυξη.

Είναι όμως αλήθεια ότι η κατάσταση της οικονομίας εξακολουθούσε να είναι εύθραυστη. Και παρά ταύτα, πολιτικές δυνάμεις της χώρας διέπραξαν, για δεύτερη φορά μετά το 2009, το ίδιο λάθος. Με τυχοδιωκτική ελαφρότητα επέβαλλαν εκλογές. Από τα τέλη Ιανουαρίου μέχρι τα τέλη Αυγούστου, δυνάμεις της ριζοσπαστικής αριστεράς είχαν τον πρώτο και κύριο ρόλο στη διακυβέρνηση της χώρας. Αυτή την περίοδο, η αβελτηρία, η πολυγλωσσία, η ασάφεια και οι παλινωδίες της Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ απεδείχθησαν επιζήμιες για τη χώρα και τους πολίτες της. Χάσαμε χρόνο, αξιοπιστία και συμμάχους. Η οικονομία επέστρεψε στην ύφεση μετά την ανάκαμψη του 2014, η ανεργία αυξήθηκε μετά τη μικρή υποχώρηση του 2014, η πραγματική οικονομία – λόγω και των κεφαλαιακών περιορισμών – έχει καταρρεύσει, το κόστος δανεισμού του Δημοσίου έχει διογκωθεί, η δημόσια οικονομία έχει επιστρέψει στα πρωτογενή ελλείμματα, οι ληξιπρόθεσμες οφειλές του Δημοσίου έχουν επιστρέψει στα προ-2013 επίπεδα, οι καταθέσεις νοικοκυριών και επιχειρήσεων έχουν σημαντικά συρρικνωθεί, οι τράπεζες έχουν ανάγκη μιας νέας ανακεφαλαιοποίησης. Το αποτέλεσμα ήταν η χώρα να προχωρήσει στη σύναψη μιας νέας δανειακής σύμβασης και την υπογραφή ενός νέου 3^ου Μνημονίου. Ένα Μνημόνιο που φέρει αποκλειστικά τη σφραγίδα των ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ και το οποίο, πριν από ορισμένους μήνες, δεν ήταν αναπόφευκτο. Συμπερασματικά, το «πείραμα» ΣΥΡΙΖΑ κόστισε ακριβά στη χώρα.

Συνεπώς, το κεντρικό ερώτημα που τίθεται στις προσεχείς εκλογές είναι ποιά πολιτική δύναμη μπορεί πιο αποτελεσματικά να ηγηθεί ενός σχηματισμού ώστε η χώρα, με σχέδιο, βούληση και σκληρή δουλειά να βγει γρήγορα και οριστικά από το τέλμα, να αναπτυχθεί με δικαιοσύνη και συνοχή και να πορευθεί με εθνική αξιοπρέπεια και δυναμισμό στο ανταγωνιστικό ευρωπαϊκό και διεθνές περιβάλλον.

Οι ιδεολογικοπολιτικές συντεταγμένες, οι ιστορίες, τα αποτελέσματα των πεπραγμένων και τα σχέδια για το μέλλον καθιστούν ευκρινή την απάντηση.

Η ΝΔ διαθέτει στέρεο ιδεολογικοπολιτικό υπόβαθρο, πεπραγμένα, στρατηγικό σχέδιο για τη χώρα, πολιτική βούληση να κινηθεί με γοργό βηματισμό, αυτοπεποίθηση και εμπιστοσύνη για να εμπεδώσει μια νέα ελπιδοφόρα προοπτική.

Στρατηγικό σχέδιο το οποίο έχει προτεραιότητες και οι οποίες θα πρέπει να υλοποιηθούν, με όρους ουσίας και όχι επικοινωνίας, συσσωρεύοντας αξιοπιστία και εμπιστοσύνη στη χώρα, με στόχο την επίτευξη δυναμικής και βιώσιμης ανάπτυξης, με κοινωνική συνοχή.

Ενδεικτικά αυτές είναι:

1^η. Η διασφάλιση της σταθεροποίησης των δημόσιων οικονομικών. Αυτό θα πρέπει να αποτυπώνεται στον Προϋπολογισμό του 2016, να αναλύεται στο Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα Δημοσιονομικής Στρατηγικής της περιόδου 2016-2019 και να επιβεβαιώνεται, σε μηνιαία βάση, μέσα από την πορεία εκτέλεσης του Προϋπολογισμού, όπως με επιτυχία συνέβαινε την περίοδο 2012-2014. Στην κατεύθυνση αυτή θα μπορούσε να συμβάλλει:

• Η λειτουργία και ενδυνάμωση του Δημοσιονομικού Συμβουλίου, που θεσμοθετήθηκε το 2014, το οποίο θα μπορούσε να αναλάβει και την αξιολόγηση των προεκλογικών οικονομικών προγραμμάτων των κομμάτων.
• Η βελτίωση και ενδυνάμωση του πλαισίου δημοσιονομικών κανόνων που διέπει τη λειτουργία των δημόσιων επιχειρήσεων και οργανισμών.
• Η διαμόρφωση ενός συστήματος δημοσιονομικών ελέγχων, το οποίο, προσαρμοσμένο στις διεθνείς πρακτικές και τα ελεγκτικά πρότυπα, θα συμβάλει στην εξυγίανση των δομών και στη διαφάνεια της λειτουργίας της Δημόσιας Διοίκησης.

2^η. Η πραγματοποίηση διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων στις αγορές αγαθών και υπηρεσιών, πολλές από τις οποίες περιλαμβάνονται στο Μνημόνιο. Μεταρρυθμίσεις, όπως είναι η άρση των εμποδίων και των κανονιστικών αγκυλώσεων στη λειτουργία της οικονομίας, προκειμένου να αυξηθεί η αγοραστική δυνατότητα των πολιτών και να βελτιωθεί η εγχώρια ανταγωνιστικότητα.

3^η. Η άμεση ενίσχυση και σταδιακή αποκατάσταση της ρευστότητας στην οικονομία. Σε αυτή την κατεύθυνση θα συμβάλλει η γρήγορη και επιτυχής ολοκλήρωση της προσεχούς αξιολόγησης του Προγράμματος, με στόχο την αποδέσμευση δόσης ύψους 3 δισ. ευρώ, που θα κατευθυνθεί εξ’ ολοκλήρου στην πραγματική οικονομία για την αποπληρωμή ληξιπρόθεσμων οφειλών του Δημοσίου προς τον ιδιωτικό τομέα.

4^η. Η ολοκλήρωση, μέσα στο 2015, της νέας ανακεφαλαιοποίησης των πιστωτικών ιδρυμάτων, συμπεριλαμβανομένων των μη συστημικών και συνεταιριστικών τραπεζών. Ανάγκη η οποία προέκυψε, στο σύνολό της, το 1^ο εξάμηνο του 2015.

5^η. Η εντατικότερη υλοποίηση του προγράμματος ιδιωτικοποιήσεων και αξιοποίησης της περιουσίας του Δημοσίου.

Οι ιδιωτικοποιήσεις εκείνες που συνιστούν ταυτόχρονα παραγωγικές ξένες άμεσες επενδύσεις, μπορούν να συμβάλουν στην εισαγωγή τεχνογνωσίας, στον εκσυγχρονισμό και στην αύξηση της αποτελεσματικότητας των επιχειρήσεων, στη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας και στην ενίσχυση της εξωστρέφειας της οικονομίας, αλλά και στον περιορισμό των δανειακών αναγκών του Ελληνικού Δημοσίου και, τελικά, στη μείωση του δημοσίου χρέους μεσοπρόθεσμα.

6^η. Η ταχύτερη και εμπροσθοβαρής υλοποίηση επενδυτικών σχεδίων μέσω της ορθολογικής αξιοποίησης των διαθέσιμων πόρων του ΕΣΠΑ και του ΠΔΕ.

Σε αυτή την κατεύθυνση θα συμβάλλει η προώθηση ενός μεγάλου προγράμματος επενδύσεων σε υποδομές με μεγάλη προστιθέμενη αξία στην οικονομική ανασυγκρότηση της χώρας (άμεση απορρόφηση πόρων ΕΣΠΑ και ΕΤΕπ και επέκταση ΣΔΙΤ), στοχεύοντας στην ενδυνάμωση και επέκταση των επιχειρηματικών και εμπορικών δικτύων και στη βελτίωση της ποιότητας και του κόστους της πρωτογενούς και δευτερογενούς παραγωγής.

Ενώ σημαντικό ρόλο θα πρέπει να έχει και η υλοποίηση ενός μεγάλου προγράμματος διευκόλυνσης της εξωστρέφειας της εγχώριας παραγωγικής και επιχειρηματικής δραστηριότητας με τη στενή συνεργασία των παραγωγικών φορέων, «ανοίγοντας» επιχειρηματικούς δρόμους με τις νέες μεγάλες αγορές, θεσμοθετώντας ένα πλαίσιο που θα διευκολύνει τη δημιουργία και ανάπτυξη εξαγωγικών clusters, και εντάσσοντας τη διάσταση της εξωστρέφειας στα πρώτα στάδια κάθε επιχειρηματικής δραστηριότητας.

7^η. Η βελτίωση της «ποιότητας» των δημόσιων οικονομικών.

Αυτό θα επιτευχθεί με την αύξηση της αποτελεσματικότητας των πόρων και με την ενίσχυση, σταδιακά, των δαπανών που έχουν υψηλό πολλαπλασιαστή και απόδοση, προάγουν την οικονομική ανάπτυξη και δημιουργούν υψηλή κοινωνική ανταποδοτικότητα. Αυτός ο προσανατολισμός των δημόσιων δαπανών συνάδει και με τη θεωρία της ενδογενούς ανάπτυξης, σύμφωνα με την οποία η ανάδειξη παραγόντων όπως η εκπαίδευση, η έρευνα και η καινοτομία συνιστούν «ατμομηχανές» για μια ισχυρή και σύγχρονη αναπτυξιακή δυναμική.

Σε αυτή την κατεύθυνση θα μπορούσαν να συμβάλλουν:

• Μία Ετήσια Έκθεση του Δημοσιονομικού Συμβουλίου προς τη Βουλή των Ελλήνων αναφορικά με την αποτελεσματικότητα των δημόσιων δαπανών για κάθε δημοσιονομικό έτος.
• Η διαμόρφωση ενός ολοκληρωμένου συστήματος για την επισκόπηση δαπανών (spending review) του συνόλου των δημόσιων επιχειρήσεων και οργανισμών.
• Η αξιολόγηση του ρόλου και των δραστηριοτήτων και η αναδιάρθρωση δομών φορέων της Γενικής Κυβέρνησης.

8^η. Η δομική βελτίωση των παρεχόμενων κοινωνικών δαπανών, μέσα από την καθολική καταγραφή, κωδικοποίηση και αξιολόγηση των παροχών, την εναρμόνιση μεταξύ αναγκών, εισοδηματικών συνθηκών και παροχών, και την εφαρμογή σύγχρονων πολιτικών πρόνοιας και κοινωνικής αλληλεγγύης που θα επιτρέψουν τη μείωση της φτώχειας και της ανισότητας, μετά τις κοινωνικές μεταβιβάσεις.

Επίσης, η θέσπιση ενεργών πολιτικών αντιμετώπισης της ανεργίας και στήριξης της απασχόλησης, δημιουργώντας ένα ισχυρό δίχτυ ασφαλείας και επανένταξης σε μια σύγχρονη αγορά εργασίας μέσα από τη διεύρυνση και βελτίωση της ποιότητας των πολιτικών κατάρτισης, εξειδίκευσης και δία βίου μάθησης και της προσβασιμότητας σε αυτές, αλλά και με τη στενή παρακολούθηση των τάσεων στην αγορά εργασίας.

9^η. Η υιοθέτηση ενός εθνικού στρατηγικού σχεδίου παραγωγικής ανασυγκρότησης της οικονομίας, μέχρι το Πάσχα του 2016, στοχεύοντας στη σταδιακή αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου της οικονομίας, από μια οικονομία βασισμένη στην κατανάλωση εισαγόμενων προϊόντων σε μια ανταγωνιστική και εξωστρεφή οικονομία, προσανατολισμένη στις επενδύσεις, τις εξαγωγές και την αξιοποίηση των συγκριτικών πλεονεκτημάτων κάθε κλάδου, καθώς και η ανάδειξη της σημασίας της γεωστρατηγικής θέσης της χώρας.

Προς την κατεύθυνση αυτή, είναι προϋπόθεση και η διαμόρφωση, μέσα από αυστηρές νομοθετικές δεσμεύσεις, ενός σταθερού φορολογικού συστήματος που δεν θα υπόκειται σε συνεχείς τροποποιήσεις και έτσι θα επιτρέπει τον μεσομακροπρόθεσμο επιχειρηματικό και παραγωγικό σχεδιασμό, συμβάλλοντας καθοριστικά στην προσέλκυση ξένων άμεσων επενδύσεων.

Αλλά και η βελτίωση του ευρύτερου νομικού πλαισίου που διέπει τη λειτουργία της οικονομίας, με βασικούς πυλώνες αφενός μεν την καταπολέμηση φαινομένων απάτης και διαφθοράς, αφετέρου δε την εναρμόνιση των ρυθμών λειτουργίας της δικαιοσύνης με τις ανάγκες της παραγωγικής, επιχειρηματικής και επενδυτικής δραστηριότητας.

Επίσης, απαιτείται η διαμόρφωση ενός ολοκληρωμένου μακροπρόθεσμου στρατηγικού σχεδίου για την αντιμετώπιση του δημογραφικού ζητήματος της χώρας.

10^η. Η δημιουργία ενός δίκαιου, αποτελεσματικού και σύγχρονου κράτους, με την εκπλήρωση κρίσιμων ποιοτικών μεταρρυθμίσεων.

Με προτεραιότητα τη λειτουργική αποτελεσματικότητα του δημόσιου τομέα, την ενίσχυση της διαφάνειας μέσα από την καθολική καθιέρωση ψηφιακών διαδικασιών, την εξασφάλιση της ισονομίας, την αποτελεσματική αξιοποίηση του ανθρώπινου δυναμικού, την επέκταση της αξιολόγησης δημοσίων υπαλλήλων και διοικήσεων σε όλο το εύρος του δημοσίου τομέα και την εδραίωση ενός διαφανούς πλαισίου αξιολόγησης και επιβράβευσης της παραγωγικότητας.

11^η. Η σταδιακή μείωση της φορολογικής επιβάρυνσης νοικοκυριών και επιχειρήσεων.

Αυτό μπορεί να γίνει με 3 τρόπους:

α) Με την επίτευξη των δημοσιονομικών στόχων, στοιχείο που θα προσδώσει βαθμούς ελευθερίας. Υπενθυμίζω ότι υπάρχει το προηγούμενο του 2014, με τις στοχευμένες φορολογικές ελαφρύνσεις (ΦΠΑ στην εστίαση, ΕΦΚ στο πετρέλαιο θέρμανσης, μείωση έκτακτης εισφοράς, βελτίωση ρυθμίσεων ληξιπρόθεσμων φορολογικών και ασφαλιστικών υποχρεώσεων κ.ά.) και τη διανομή κοινωνικού μερίσματος.

β) Με την αναζήτηση και χρήση δημοσιονομικών ισοδυνάμων, κυρίως από το σκέλος των δαπανών. Όπως ήδη, ενδεικτικά, πράξαμε με την επιβολή ΦΠΑ 23% στην ιδιωτική εκπαίδευση.

γ) Με την συνεχή θεσμική, διοικητική και τεχνολογική ενδυνάμωση του φορολογικού συστήματος, με στόχο την ένταξη του «αφανούς» τμήματος της οικονομίας στο «εμφανές» πεδίο της, επιτυγχάνοντας τη φορολόγησή του. Ενδεικτικά, η προώθηση, μέσω κινήτρων, της ευρείας αξιοποίησης των χρεωστικών και πιστωτικών καρτών στις συναλλαγές εκτιμάται ότι θα συμβάλλει προς αυτή την κατεύθυνση.

12^η. Η ενίσχυση της μακροχρόνιας βιωσιμότητας του δημοσίου χρέους. Μέχρι το τέλος του 2014, η αυξητική δυναμική του χρέους είχε «φρενάρει» με την διπλή αναδιάρθρωση του 2012 και το «προφίλ» του είχε αισθητά βελτιωθεί. Η μέση διάρκειά του είχε χρονικά υπερδιπλασιασθεί, το μέσο επιτόκιό του είχε μειωθεί, οι δαπάνες για τόκους είχαν υποχωρήσει.

Όμως, η βιωσιμότητα του δημοσίου χρέους επιδεινώθηκε ραγδαία μετά τις εκλογές του Ιανουαρίου 2015. Όπως καταγράφει και η Έκθεση του ΔΝΤ, της 25^ης Ιουνίου 2015, «οι βασικοί παράγοντες που οδήγησαν τους τελευταίους μήνες στην επιδείνωση της Ανάλυσης Βιωσιμότητας Χρέους είναι η μείωση της οικονομικής ανάπτυξης, η αναθεωρημένη πορεία του πρωτογενούς ισοζυγίου, τα χαμηλότερα έσοδα από τις αποκρατικοποιήσεις και πιθανές επιπρόσθετες οικονομικές ανάγκες του τραπεζικού συστήματος».

Συνεπώς, είναι αναπόφευκτη και αναγκαία η λήψη πρόσθετων παραμετρικών μέτρων για την ενίσχυση της βιωσιμότητας του δημοσίου χρέους. Η απόφαση κατά τη Σύνοδο Κορυφής, της 12^ης Ιουλίου 2015, επιβεβαιώνει την απόφαση του Νοεμβρίου του 2012. Συγκεκριμένα,  αναφέρει ότι «σύμφωνα με το πνεύμα της δήλωσης της Ευρωομάδας του Νοεμβρίου του 2012, η Ευρωομάδα παραμένει έτοιμη να εξετάσει, εάν χρειαστεί, πιθανά πρόσθετα μέτρα (πιθανή παράταση των περιόδων χάριτος και αποπληρωμής), για να εξασφαλιστεί ότι οι ακαθάριστες χρηματοδοτικές ανάγκες παραμένουν σε βιώσιμο επίπεδο».

Συμπερασματικά, όπως έχω υποστηρίξει και άλλες φορές, οφείλουμε όλοι μας να συνειδητοποιήσουμε ότι, ιδιαίτερα στο σύγχρονο ανταγωνιστικό κόσμο, δεν υπάρχει «εύκολος δρόμος» για την αξιοπρεπή πορεία της χώρας, για τη βιώσιμη ανάπτυξη και την ευημερία όλων των πολιτών.

Κατά την πεποίθησή μου, ο δρόμος που πρέπει να ακολουθήσουμε, προσδιορίζεται:

• Από την διάχυση και εμπέδωση ενός σύγχρονου και δημιουργικού αξιακού συστήματος.
• Από την καλλιέργεια κουλτούρας κοινωνικής και πολιτικής συνεννόησης και σύνθεσης για την επίτευξη συλλογικά αποδεκτών στόχων.
• Από την εκπόνηση και υλοποίηση ενός συγκροτημένου εθνικού σχεδίου θεσμικής και παραγωγικής ανασυγκρότησης.
• Από την επεξεργασία και εφαρμογή σύγχρονων πολιτικών, συμβατών με το εθνικό και Ευρωπαϊκό σχέδιο.
• Από την έντιμη, σκληρή, αποτελεσματική και ποιοτική εργασία από όλους μας.

Η ΝΔ έχει αποδείξει ότι μπορεί να κινηθεί πάνω σε αυτούς τους άξονες και να υπηρετήσει το δημόσιο συμφέρον, εξασφαλίζοντας συνέχεια, σταθερότητα και ευρωπαϊκή προοπτική για τη χώρα.